Wieczór panieński

Wieczór panieński to zwyczajowe przyjęcie urządzane dla panny lub przez nią samą przed ślubem, spędzany jest w wyłącznie w towarzystwie osób płci żeńskiej i w założeniu ma być ostatnią okazją do zażycia przyjemności niedostępnych po ślubie.

Wieczór panieński jest głęboko zakorzeniony w tradycji staropolskiej. Zwany jest też wieczorem dziewiczym, rózgowinami, rozplecinami, wieńczynami.

„W dzień przed ślubem organizowany jest huczny pożegnalny wieczór młodych. Chłopiec i dziewczyna bawią się osobno, każde ze swoimi przyjaciółmi – członkami orszaku weselnego. W zabawie powinny brać udział wyłącznie osoby stanu wolnego.

Wieczór panieński nacechowany był bogatą symboliką związaną z czystością dziewczyny, a także z rychłym aktem ofiarowania wybranemu mężczyźnie jej cnoty.

Bardzo ważnym elementem wieczoru panieńskiego było wypiekanie kołacza weselnego, zwanego korowajem. Kołacz wyrabiany z mąki pszennej i dekorowany figurkami z ciasta można było wypiekać tylko raz w życiu, przepowiadał los młodej pary – wyrośnięty wróżył długie i szczęśliwe życie, natomiast popękany i z zakalcem oznaczał iż małżeństwo nie będzie zgodne. Korowaj otoczony był wiankiem symbolizującym czystość panny młodej, pośrodku umieszczano gniazdko oznaczające przyszłe potomstwo, kłosy zaś i gąski umieszczane po bokach wiązały się z życzeniami powodzenia materialnego.

Rózga weselna strojona podczas wieczoru panieńskiego była symbolem uroczystości weselnej. Za szkielet służyła naturalnie rozwinięta gałąź sosny lub świerku, dekorowana jabłkami, orzechami, ozdobami wykonanymi z bibuły. Na koniec wieczoru następował akt wykupin rózgi – starosta dzierżył ją aż do momentu oczepin, wznosząc w górę podczas kulminacyjnych momentów wesela.

Tak jak wianek jest symbolem dziewictwa i czystości kobiety, tak rózga jest atrybutem męskim, oznaką potencjału mężczyzny i jego mocy prokreacyjnej.

Następny Post

Przyjęcie weselne

Przyjęcie weselne to zwyczajowa forma przyjęcia okolicznościowego, określanego potocznie jako wesele, organizowanego z okazji ślubu. Wesele jako rytuał narzuca małżonkom, gościom itp. odpowiednie funkcje, co z kolei stanowi gwarant prawidłowego przebiegu całości wydarzenia. Wpływ na przebieg przyjęcia weselnego mają zarówno tradycje, jak i pozycja społeczna i ekonomiczna rodziny, kultura, globalizacja, […]
Wesela

Etnografia

etnografia co to jestEtnografia to dyscyplina naukowa zajmująca się całościowym opisem i analizą kultur ludowych różnych społeczności i grup etnicznych. Jej zakres obejmuje teorię kultury ludowej, jak i badanie poszczególnych jej dziedzin i wytworów materialnych. W zależności od tradycji naukowej, pod pojęciem etnografia rozumie się wszystkie nauki etnologiczne bądź też jedną z nich.

Będąc jakościową metodą badawczą, etnografia koncentruje się na rozumieniu fenomenów kulturowych, które odzwierciedlają wiedzę na temat systemów rozumienia w życiu grup kulturowych. Metoda ta była pionierska dla społeczno-kulturowej antropologii, ale znalazła też zastosowanie także na innych polach nauk społecznych, m.in. w socjologii, badaniach nad komunikacją oraz w historii. Zajmuje się studiami nad ludźmi, grupami etnicznymi, formacjami etnicznymi, m.in. ich etnogenezą, kompozycją, zmianami, charakterystyką dobrobytu społecznego, a także ich materialną oraz duchową kulturą. Etnografia znajduje zastosowanie w pozyskiwaniu danych empirycznych na temat ludzkich społeczności oraz kultury. Zbiór danych jest przygotowywany w oparciu o obserwację uczestniczącą, wywiady, kwestionariusze itd.

Celem etnografii jest opis przedmiotu studiów, tych którzy stanowią przedmiot badań. Zamiennie są wykorzystywane także takie określenia jak badania terenowe, czy opis przypadku, które są używane jako synonim etnografii. Zajmuje się całościowym opisem i analizą kultur ludowych różnych społeczności i grup etnicznych. Jej zakres obejmuje teorię kultury ludowej, jak i badanie poszczególnych jej dziedzin i wytworów materialnych.

Celem etnografii jako metody badawczej jest pozyskanie danych, które mówią o znaczeniu społecznym i potocznym rozumieniu, ludzi – informatorów, w ich naturalnym środowisku życia, czyli terenie badawczym etnografa (antropologa, etnologa). Pewnym ideałem były badania prowadzone w sposób, który ogranicza wpływ badacza na obserwowane środowisko, a także umożliwiające stworzenie pogłębionej charakterystyki, a także bardziej pogłębionego portretu informatorów oraz ich środowiska kulturowego, które stanowi przedmiot zainteresowania etnografów.

Tradycyjnie etnografowie poszukiwali wiedzy na temat badanej społeczności przez pozyskiwanie informatorów posiadających dużą wiedzę na temat danej wspólnoty, a także takich, którzy byli w stanie dostarczyć etnografowi kolejnych informatorów, jak również przez długotrwałe pobyty badawcze w miejscu będącym przedmiotem zainteresowania badacza. Jest to nadal stosowane w etnografii technika badawcza. Proces ten pozwala na odkrywanie wspólnych kulturowych podobieństw związanych z tematem badania.

Etnografia jest bardzo mocno związana także z osobistym doświadczeniem badacza. Kluczem do tego procesu jest raczej partycypacja i uczestnictwo niż sama obserwacja. Należy także stwierdzić, że etnografia jest bardzo skuteczną metodą badań społecznych, która pozwala oprzeć zdobytą wiedzę na danych jakościowych, a nie tylko ilościowych, charakterystycznych bardziej dla socjologii, czy demoskopii, nie tracąc przy tym wartości empirycznej pozyskanych danych. Znajduje zastosowanie w badaniach opinii publicznej oraz badaniach marketingowych.